bir sabah uyanırsın nedensiz , amaçsız ve bir o kadar da gereksiz düşüncelere dalarsın.. bunları düşünmekten kendini alıkoyamazsın.. çünkü daha neden bunları düşündüğünü bile bilmiyorsundur..
ne hâl hatır soran bir dost vardır o gün, ne de konuşmak isteyen bir arkadaş.. hepsi sevgilileriyle kurdukları ütopya’lara dalıp gitmişlerdir.. öyle ona buna tavsiye verecek zamanları yoktur o sevişgenlerin.. sen ölmüşsün , kalmışsın umurlarında mı ?
düşünürsün ; “ ben bunu hak edecek ne yaptım ? “ diye. ama unutma ! neden böyle olduğunu bilmiyorsun. Tahmin dahi yürütemiyorsun.. “ seni ne bu hale getirdi ? , neden böyle garipleştin ? “ diye düşüncelere dalarsın ama nafile.. ne bir adım ileri gidebilmişsiiin ne de bulunduğun adımı anlayabilmişsin..
ama.. ama.. bi saniye.. bi şarkı sesi geliyo’ üst kattan ;
depresyondayıım unutuldum, aldatıldım..sevgilimden ayrıldım çok yalnızım..
-ve bir de bakmışsın ki teşhis konulmuş..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder